Θησαυρός καλυμμένος με βράχο
Σε σπάω, σε ανασταίνω, σε φέρνω στο φως
Στην αρμύρα που καίει τη θάλασσά μου
Που θρυμματίζει το αχ μου στο στήθος σου, στη μυρωδιά σου
Που σβήνει το πώς, που αναδύει φιλί
Φιλιά… φεγγάρια ασημιά
Και παύει ο χρόνος – διαμελίζεται…
Μη σταματάς. Ανάσαινε μέσα μου
Βυθίσου στον υγρό πόθο
κι αφέσου στης αγκαλιάς μου την παλάμη
Κρύψου στη σπηλιά με τους σταλαχτίτες
Στάζω υγρασία και φως
Είμαι η ζωή που γεύεσαι
Μια ιδέα, ένα κατακόκκινο όνειρο
Στιγμή αποκάλυψης στον κοραλλιογενή ύφαλο
Λιγοθυμιά και άρωμα ηδονικό
αναβλύζω από το μαύρο μαργαριτάρι σου
Στη ρωγμή σου μέσα ανακάλυψα Σε...
Διψάω…
aanasto
Σχόλιο: Δεν είναι διήγημα αλλά αφού μου το έστειλε ο αναγνώστης aanasto το "δημοσιεύω"
ΔΙΗΓΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου