"ΑΛΗΘΙΝΗ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΠΑΣΧΑΛΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ" ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟ

πηγή: http://adiavroxoi.blogspot.gr

         21 χρόνια έχουν περάσει από το Πάσχα του 1992, αλλά για να το θυμάμαι ακόμα κάτι παραπάνω από το τίποτα αξίζει το σκηνικό. Άρα, καλό θα είναι να περιγραφεί. Ίσως να αφορά και περισσότερους από έναν (εμένα).

Ανάσταση στο στρατόπεδο όπου εδρεύει το ΚΕΜΧ. Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού, στο μαγευτικό Ναύπλιο. Κάπου πιο πέρα βρίσκεται ένα εργοστάσιο παραγωγής πελτέ και κέτσαπ και ελαφρώς μακρύτερα ένας λόφος που ονομάζεται «Άρια» ή «Άρεια». Αν η μνήμη μου δεν με απατά, η απόσταση δεν είναι μεγαλύτερη των 3 ή 4 χιλιομέτρων. Συνήθως καλύπταμε τρέχοντας την απόσταση, υπό τις φρικώδεις «άριες» ή αρές (επισήμως διαταγές και παραγγέλματα) ενός ανθυπολοχαγού, ο οποίος καμάρωνε σε εμάς επειδή είχε αποφοιτήσει πρώτος από την Σχολή Ευελπίδων. Γενικώς τον είχαμε σε μεγάλη υπόληψη επειδή ήταν ακριβοδίκαιος, αυστηρός, εκτελούσε μαζί μας τις ασκήσεις και έδειχνε ορκισμένος πατριώτης. Εξέπεσε του μύθου του όταν τον πετύχαμε ένα απόγευμα, να φοράει πολιτικά και να πίνει πορτοκαλάδα σε καφετέρια του Ναυπλίου και να «καμακώνει» μία νεαρά. Της συστήθηκε ως φοιτητής! Οποία έκπληξις και ξενέρωμα για τους στρατιώτες που κρυφάκουγαν και διαπίστωσαν ότι ο αυστηρός απόγονος του Μιλτιάδου ντρεπόταν για το αξίωμά του.

Τέλος πάντων, η ζωή στο ΚΕΜΧ κυλούσε όπως σε όλα τα στρατόπεδα της χώρας (τουλάχιστον το 1992. Δεν έχω διαχρονική άποψη για τον χακί βίο). Η διαβίωση στον ΕΣ δεν διαφέρει πολύ από την αντίστοιχη στην «ελεύθερη» κοινωνία. Μόνο μια διαφορά έχει: όσα γίνονται εντός στρατοπέδου δεν έχουν το επίχρισμα της «ευγένειας», της κομψότητας, του δήθεν σεβασμού στην ισότητα, που έχει η καθημερινότητα στην πόλη.

Στο Κέντρο Εκπαίδευσης ή στην μονάδα, την αναξιοκρατία, το βύσμα, την αδικία και την περιφρόνηση στον αδύναμο στην τρίβουνε στα μούτρα. Χωρίς περιστροφές. Δεν επικαλούνται προσχήματα. Εκεί βλέπεις το όνομά σου να είναι σβησμένο με μπλάνκο από τους εξοδούχους και να είναι γραμμένο φαρδύ πλατύ στις σκοπιές ή στην αγγαρεία. Δικαιολογία; Καμία! Γιατί; Γιατί έτσι! Ο άλλος, αυτός που θα βγει εξοδούχος αντ’ εσού, είναι συγγενής του διοικητή, κολλητός βουλευτή, ανηψιός υπουργού, κουμπάρος του νομάρχη – κάτι θα βρει να είναι. Τι είσαι εσύ; Τίποτα! Χμμ, όχι ακριβώς τίποτα. Είσαι το 3^ο ή 4^ο νούμερο στην σκοπιά τάδε. Αυτό είσαι. Ένα εργαλείο που θα εξυπηρετεί την ισχύ του άλλου. Το εθνόσημο το φοράς και εσύ και οι άλλοι για να θυμάσαι πόσες δεκάδες χιλιάδες μικρές και μεγάλες προδοσίες γίνονται στο όνομα της Ελλάδας.

Μην ξεχνιόμαστε, ο λαός είναι το ντεκόρ. Το τοπίο είναι ο «ισχυρός». Όλα για εκείνον πρέπουν – εκτός από τα κοπιώδη, τα επικίνδυνα, τα βαρετά και τα δύσκολα. Ο «ισχυρός» (σ.σ.: σ’ αυτούς περιλαμβάνονται και οι γνωστοί των εχόντων εξουσία) έρχεται όταν τελειώνει το ζόρι για τις απαραίτητες παράτες, τα ταρατατζούμ και τη διανομή των λαφύρων. Αυτό το απέδειξε και η μικρή πασχαλινή περιπέτεια στο ΚΕΜΧ.

Τότε λοιπόν, το Μέγα Σάββατο, όσοι κληρωτοί είχαν δηλώσει πως την επομένη θα τους επισκέπτονταν συγγενείς τους, είχαν μία σπουδαία παροχή. «Λαμπρή» παροχή. Δεν θα είχαν υπηρεσία μετά την 10^η νυχτερινή! Και την επομένη, την Κυριακή της Αναστάσεως θα έβγαιναν και βολτούλα στην πόλη με τους συγγενείς. Ορθό αυτό. Να μην δουν σαν λείψανο από την κούραση το σπλάχνο τους και σκιαχτούν.

Μια που υπήρχε μέγα ζόρι τις ημέρες της προετοιμασίας (μόνο τα φύλλα των δέντρων δεν γυαλίσαμε οι… μάχιμοι), υπήρξε η πρόνοια να θεσμοθετηθεί ένα...